Een team van hogeschooldocenten was volledig vastgelopen in de samenwerking. Een rondje interviews langs alle betrokkenen leverde een diffuus beeld op: iedereen had allerlei verklaringen voor waarom het niet werkte. Maar die verklaringen waren ook allemaal anders… Het was lastig een patroon of een oorzaak te vinden voor de problemen. Maar het was ook helder dat er wel een wens leefde tot samenwerking. Iedereen was betrokken en gefrustreerd.
Daarom besloten we de aandacht te richten op de laatste keer dat er wel een positieve samenwerking was. Dat voorbeeld bleek lastig te vinden… uiteindelijk herinnerde iemand zich het team-uitje. Dat kreeg bijval: iedereen herinnerde zich dat als positief, vooral de manier waarop het tot stand kwam. Iedereen droeg bij en het was in no-time georganiseerd. Het gesprek was ineens heel geanimeerd. En met die positieve herinnering nam het zelfvertrouwen toe: we kunnen het wel…
Ook ontstond er een idee: ‘we moeten ons misschien minder druk maken om elkaar maar beter kijken wat eenieder toe kan voegen en taken gaan verdelen.’ Net zoals in het team-uitje. Er volgde een serie overleggen en sessies waarin er serieus gekeken werd naar talenten en drijfveren in het team en de taakverdeling en de onderlinge relaties versterkten. De negatieve cirkel was doorbroken.
Uit: https://www.kessels-smit.com/files/Artikel_2012_-_tjepkema_kabalt_-_appreciative_inquiry_spr
